"Gdzie idą sny , które nie zdążą się wcielic"?/Krzysztof Gąsiorowski/.

Tak Krzysztof Gąsiorowski napisał po śmierci Czesława Miłosza :
"Wielcy poeci umierają,
las przed nami rzednie,
coś się skończyło…
Pan umarł,
załkała cała Przyroda.
Jego Epoka dotarła do krańca".
"A teraz będzie spadać
na nas, całymi odłamami."
I
Krzysztof Gąsiorowski "Rybak"
Przyjechał łowić ryby
w jeziorze, gdzie niegdyś się topił;

wciąż pamięta, jak się szamotał
w uchylającej się głębi, jak ciało wody otwierało się
pod nim i nad nim...

pamięta wielkie niebo, pełne kolorowych
gwiazd, oglądane spod wody jak przez olbrzymią
soczewkę,

pełne gwiazd, chociaż tonął w południe.

Od lat przyjeżdża do ryb, które niegdyś
miały go zjeść. Wraca co roku. Łowi ryby,
wyłuskuje je z wody, a to jest
przejmujące jak poród lub śmierć.

Właśnie zarzucił wędki, nadeszła noc,
ciepła, kobieca. Leżał patrząc w gwiazdy.
Co jakiś czas przelatywał pomiędzy nimi
z łopotem łabędź

ogromny jak Galaktyka, jezioro mamrotało.

Na wschodzie, zrzucając ciemne zasłony
przeciągała się naga jutrzenka, pierwsze nieśmiałe
cienie wypełzały spod liści.

Zaczęły dźwięczeć dzwonki u wędek.
Drgały w regularnych sekwencjach, jezioro
nadawało. Z głębi.

Wydobył rybę z jeziora, jak list ze skrytki.
Pocałował. Posłuchał co milczy.

Jeszcze chwilkę, szepnął jej w skrzela,
jak Desdemona do Otella. Jeszcze trochę poczekaj.
Niech mi tylko dzieciaki dorosną,
wpierw niech mnie opuści Ewa.

Niechaj wreszcie odważę się wiedzieć,
co wiem: wszystko jest wodą, co cieknie przez życie,
jak łzy poprzez palce.

Wrócę tu na pewno. Utonę. To ci się, wodo należy.
Nie musisz się spieszyć

Szeptał rybie w skrzela, a potem ją puścił.
Ryba zatrzepotała; jak język, gdy mówisz.

Nie lękajcie się .

..."Nie lękaj się. Sprawy ludzkie szerokie mają brzegi.
Nie wolno ich w ciasnym łożysku więzić nazbyt długo.
Nie lękaj się. Sprawy ludzkie stoją od wieków".../Jan Paweł II/